In de rubriek ‘Even Voorstellen’ krijgen nieuwe inwoners van Langezwaag de gelegenheid zich voor te stellen aan hun dorpsgenoten. Vandaag zijn de nieuwe bewoners van de Hegedyk nummer 20 aan de beurt, laten we snel doorgaan, want wie zijn deze nieuwe Langsweagsters?
Wie zijn jullie? Wij zijn Charles Bakker en Margot ten Caat [gehuwd en samen opgeteld 120 jaar oud]. We hebben zes kinderen van 23,27,30,31,34 en 35 jaar oud, onze kinderen zijn inmiddels al jaren het huis uit.
Waar komen jullie vandaan? Eind februari zijn we verhuisd van het Zuid-Hollandse Wassenaar naar Langezwaag. Mijn (lees Margot) roots liggen in Drenthe, Friesland en Groningen, dus ik heb veel familie in de drie noordelijke provincies. Charles blijft de komende acht jaar nog in Lisse werken tot aan zijn pensioen. Hij vindt het geen probleem om één of twee keer per week op en neer te rijden, vooral omdat hij ook veel thuis kan werken.
Wat doen jullie voor werk of studie? Ik werk niet meer vanwege wat fysieke beperkingen, maar mijn verleden is rijk aan ervaringen. Na mijn opleiding aan het conservatorium en in kleinkunst, heb ik mijn passie voor kunst kunnen combineren door in de psychiatrie als dramatherapeut te werken. Vervolgens heb ik jarenlang bijles gegeven in vakken zoals Nederlands, Frans, Duits en geschiedenis aan een huiswerkinstituut in Wassenaar. Mijn partner Charles, een werktuigbouwkundig ingenieur, werkt bij een bedrijf in Lisse waar hij onder andere levensgrote machines ontwerpt. Zijn werk neemt hem mee op reizen over de hele wereld, waar hij zijn expertise inzet om deze projecten te realiseren.
Waarom hebben jullie voor Langezwaag gekozen? Het was voornamelijk mijn wens om het Westen te verlaten, en dus zochten we een huis, bij voorkeur in Friesland. Op de bekende site Funda zagen we een huis aan de Hegedyk 20 in Langezwaag. Het was liefde op het eerste gezicht. Nu, bijna vier maanden later, hebben we nog geen dag spijt van onze verhuizing. De rust en ruimte hier maken ons gelukkig, hoewel ze wel hard rijden op de Hegedyk. De mensen op straat, in de winkels, en bij de apotheek zijn zoveel warmer en hebben minder haast dan in het Westen. Het klinkt misschien als een cliché, maar het is echt waar. Een leuke bijkomstigheid is dat we schuin tegenover het geboortehuis van Hotze de Roos wonen. Ik was dol op zijn “Kameleon” boeken, en als schrijver voel ik af en toe zijn inspiratie rondzweven.
Hoe bevalt het tot op heden hier in Langezwaag? Charles is een man met twee rechterhanden. Wat zijn ogen zien, kunnen zijn handen maken. Er valt nog best wat te klussen, en hij vindt dat heerlijk. Op de eerste dag leenden wij meteen een ladder en allerlei andere gereedschappen van onze buren, die wonen in de voormalige melkfabriek. Het zijn hele aardige mensen. Ze hebben ook een 25-jarige dochter, met wie ik al snel een klik had. Ze gaven me een rondleiding door de fabriek, en het was zo leuk om te zien hoe ze daar wonen met hier en daar nog oude details van de melkfabriek. In Wassenaar kenden we onze buren nauwelijks; veel expats. Wij zijn helemaal geen mensen die de deur willen platlopen, we houden ook van samenzijn, maar een praatje over de heg is toch echt prettig.
Als jullie een dag burgemeester van Langezwaag zouden zijn, wat zouden jullie veranderen of toevoegen aan het dorp? Als we burgemeester van Langezwaag zouden zijn, wat zouden we willen veranderen of toevoegen aan het dorp? Oef, daar moeten we even goed over nadenken. Het lijkt ons wel wat dat er voor landlopers zoals Swiebertje altijd een hooiberg beschikbaar is. Maar zonder dollen, we wonen hier nog niet lang genoeg om ons daar nu al echt een goed beeld van te vormen. Echter, wat in het vat zit, verzuurt niet.
Als jullie één persoon (levend of overleden) zouden kunnen uitnodigen voor een diner, wie zou dat zijn en waarom? Ik zou graag wat nootjes willen eten/spelen met Bach, omdat ik enorm van zijn muziek hou! Charles zou graag een boom opzetten met ruimtevaarder André Kuipers, dit omdat hij het heelal zo intrigerend vindt.
Wij zijn blij en dankbaar dat we in Langezwaag zijn komen wonen!
